Zelfs nu de dood intrekt in zijn magere lijf en ik zoveel sterker ben dan hij aarzel ik om dichterbij te komen. Ik weet niet hoe hij zal reageren op mijn onverwachte beweging. Ik ben gespannen, mijn hart klopt hoog in mijn keel. Toch moet het nú gebeuren, nu hij zo kwetsbaar is.

Ik schuif zonder geluid dichter naar hem toe. Hij ligt daar met zijn ogen gesloten. De ondoorgrondelijke man. Ik heb nooit geweten wat hij nou echt voor me voelde. Wat hij dacht over mij. Mocht hij me? Keurde hij me af? Ik buig voorover en strek mijn arm. Ik pak zijn koude hand. Daar is het, ik heb het gedaan. Mijn hand heeft zijn hand gepakt. Hoe het verder moet weet ik niet. Ik durf niet te ademen. Dit zijn we niet gewend, dit aanraken. Zijn vingers spannen heel even aan, zo licht dat ik twijfel of het echt is. Gelukkig houdt hij zijn ogen dicht. Oogcontact én de handen vast zou teveel intimiteit zijn na die tientallen jaren van aanrakingsvermijding. Zijn vel ligt stug tegen mijn warme hand. Hij zakt dieper weg in zichzelf. Ik kijk naar hem. De dood gunt hem al lange adempauzes. Zijn lichaam heeft niet veel meer nodig.

Er valt niets af te lezen van zijn gesloten gezicht. Ik weet niet of hij zich bewust is van mijn hand op zijn hand. Of hij het prettig vindt of juist niet. Maar hij is daar, tussen zijn leerachtige vingers. Via dit onwennige gebaar stuur ik geluidloos mijn boodschap: “wat we elkaar ook hebben aangedaan, wat er ook gezegd en gebeurd is, het is allemaal goed. Alles is goed met ons”. We hebben samen nu niets meer te verliezen dan het verlies zelf.

Zijn doffe lichtblauwe ogen gaan open. Hij trekt zijn hand terug. Zijn ogen glijden een moment in die van mij. Eén seconde één op één. Adembenemend dichtbij. Dan richt hij zijn blik weer op zijn horloge. Voor de zoveelste keer deze middag. Op weg naar vier uur. Zijn zelf gekozen tijdstip. Zijn gekozen moment om afscheid te nemen, in slaap te vallen en zich in dat niemandsland langzaam of snel aan de binnendringende dood over te geven. Het is drie uur. Nog een uur..