Hoewel hij vrienden heeft en geliefd is bij collega’s kent niemand hem echt. Niemand weet iets van zijn achtergrond maar iedereen voelt aan dat zijn gereserveerdheid voortkomt uit die achtergrond. Hij maakt contact, je kan met hem lachen, hij is aardig, grappig en rustig. Maar wie is hij? Waar komt hij vandaan? En wat zit er achter die muur dat onaanraakbaar is?

Ze voelt zijn verdriet en ziet zijn verborgen scheuren. Ze raakt in de ban van hem vanaf het moment dat hij toenadering zoekt tot haar. Zijn eerste verlegen stap naar haar genegenheid is haar snelweg naar een diep verlangen: hem helpen! Zijn vertrouwen winnen zodat ze zijn pijn kan verzachten.

Hij brengt haar bloemen, hij straalt haar tegemoet als ze elkaar zien. Ze zijn samen en dat voelt als een onverwacht groot wonder. Ze helpt hem over drempels naar dichtbijheid door af en toe een aanraking te forceren of een achtergrondvraag te stellen. Te snel, te groot, te dichtbij. Hij trekt zich terug, belt niet meer, reageert niet op haar vraag tenminste uit te leggen wat er mis is.

Ze leven door uit elkaars zicht. Jaren later worden ze opnieuw collega’s. Haar verbazing is groot als de zachte rustige man waarop ze verliefd was getransformeerd blijkt in een luidruchtige stoere enigszins grof gebekte figuur. Dominant, luidruchtig. Hij negeert haar zoveel hij kan. Zij laat hem: misschien heeft ze hem destijds iets aangedaan waartegen hij zich nu moet wapenen.

Als ze elkaar opnieuw jarenlang niet zien hoort ze dat hij heel moeilijke perioden doormaakt met ernstig psychisch lijden. Opnames in een kliniek en pogingen te leven met zijn lijden geven soms hoop maar helaas ook vaak diepe teleurstelling en moedeloosheid. Collega’s zijn verbaasd over hoe deze stoere zelfverzekerde vent zo diep weg kan zakken in depressie en uitzichtloosheid. Ze kennen hem niet echt.

In een kille caravan achter op een boerenerf maakt hij een eind aan zijn leven. Hij overlijdt alleen, op afstand van iedereen die hij liefheeft en van iedereen die van hem houdt. De volgende dag wordt hij gevonden, omringd door de spullen die hem van zijn leven hebben bevrijd.

Niemand is bij hem geweest in die uren waarin hij nauwgezet en overtuigd zijn voorbereidende handelingen uitvoerde. Intens alleen in een zwart vacuüm met maar één uitweg. De dodelijke route, stap voor stap, na een jarenlange strijd tegen zijn diepe donkere binnenste. Alleen tot op het moment dat hij gevoeld moet hebben: daar ga ik. Voor altijd.

Ze ziet hem voor zich, in die uren in het donker. Tijdens de stappen die hem naar zijn dood en zijn rust leidden. Haar hart krampt want nog steeds, na al die jaren en zoveel afstand, voelt ze hoe graag ze hem had willen bereiken in zijn vacuüm, met een beetje licht en warmte.

Psychiaters discussiëren over de toelaatbaarheid van euthanasie bij aanhoudend en uitzichtloos ernstig psychisch lijden. Ze worstelen met het begrip 'uitzichtloos' want wat als nog niet alle behandelingen geprobeerd zijn? Wat als iemand nog jong is een levensverwachting heeft van tientallen jaren? Euthanasie bij ernstig psychisch lijden gebeurt nooit over één nacht ijs, nooit zonder jarenlange behandelingen en gesprekken. Maar als niets helpt, ondanks dat….

Hoeveel humaner zou zijn dood geweest zijn als hem euthanasie was verleend? In het bijzijn van zijn dierbare mensen, na een periode waarin ze begrip en twijfel, angst, verdriet en boosheid hadden kunnen delen. Waarin de wederzijdse onmacht uitgesproken was. En hoeveel troost zou er zijn voor de achterblijvers omdat hij niet alleen was tijdens zijn route naar de dood. In een kille caravan, achter op een boerenerf. 

Maar misschien is deze suïcidepijn niet zijn pijn, maar de pijn van een achterblijver.... misschien wilde hij het zoals het ging. Alleen. Wie kénde hem nou echt?