Opeens besef ik dat ik een stap heb overgeslagen: Joost is heel jong, maar ook zijn ouders zijn nog jong! Hebben ze ooit een stervensproces meegemaakt?

De expertisecentra PostCovid: er komen hopelijk heel goede perspectieven voor patiënten! We kunnen alvast beginnen met iets anders... het slechten van de muur van onwetendheid en ontkenning

Euthanasie bij aanhoudend en onbehandelbaar ernstig psychisch lijden. Dit gebeurt nooit over één nacht ijs, nooit zonder jarenlange behandelingen en gesprekken. Maar als niets helpt, ondanks dat….

Met de blik strak vooruit neemt hij de bocht naar de stervensfase vrij scherp en behoorlijk laat.

ALS en de tranen van Robert. Snelle route van diagnose naar overlijden.

Vrijwilligers in het hospice. Onbetaald want onbetaalbaar!

Soms moet je een risico nemen en uitspreken wat je denkt dat hardop gezegd moet worden maar waarvan je niet zeker weet of het goed is. Ook of juist aan het sterfbed.

Tegelijkertijd zoon, dochter, naaste van een patient zijn maar ook professioneel zorgverlener. Dubieuze dubbelrol.

Ze vluchtte uit haar dictatoriale moederland met uitgezaaide kanker in haar tengere lichaam. Het ‘regime’ in haar land verbood haar de toegang tot behandelingen.

Niet iedereen overleed in harmonie met naasten. Oude levenswonden genezen niet automatisch in de nabijheid van de dood...

‘Dus die euthanasie gaat niet door? Ze krijgt geen euthanasie?’ Zijn onmacht is voelbaar. ‘Maar hoe lang gaat dit nog duren dan?!’