Cordon van veiligheid

Ze vluchtte uit haar dictatoriale moederland met uitgezaaide kanker in haar tengere lichaam. Het ‘regime’ in haar land verbood haar de toegang tot behandelingen. Maar doodgaan was geen optie: wie kan er doodgaan als je moeder bent van twee jonge kinderen? Dus vluchtte ze en kwam naar Nederland, belandde in een AZC, verhuisde naar een volgend AZC en werd zieker en zwakker. Terwijl haar kinderen en haar man in het moederland wachtten op hun kans om naar haar toe te komen werd zij opgenomen in het hospice.

 

De eerste weken was er geen zicht op hereniging met haar gezin. Ze was alleen en sprak een voor ons ontoegankelijke taal. Vertaalapps hielpen ons met communiceren, beperkt en in telegramstijl. In het hospice zijn we gewend gemakkelijk te praten over dood, ziekte en symptomen van lijden. Door het ontbreken van gevoel en nuance in de vertaalapp hadden we vaak het ongemakkelijke gevoel dat we haar niet goed begrepen en niet goed konden helpen.


Gelukkig lukte het haar man en kinderen naar Nederland te komen. De blijdschap daarover golfde door alles en iedereen: koks, zorgvrijwilligers, gastheren- en dames, professionals. Het koppelbed werd aangehaakt en gebruikt. Aanvankelijk alleen door haar jonge zoon van vijf en later door haar man, de laatste weken van haar leven. Ze werd zwakker, zieker, had veel pijn, steeds meer. Ze raakte uitgeput en sliep steeds verder de dag in. Er waren maanden voorbij gegaan waarin ze vocht als een leeuw om bij haar kinderen te blijven. Als zij langs kwamen wilde ze uit bed, make-up, kleding en haren tiptop. En plezier maken, lachen, het goed hebben met elkaar. Ondertussen leerden we woorden in haar taal, zeer beperkt maar net genoeg om een glimlach te geven op haar gezicht.


Dood wilde ze niet, ze bleef hopen op een wonder. Lange tijd, standvastig. Gezond blijven eten, douchen ondanks haar pijn en van zwakte trillende spieren. Ontlasten op het toilet en niet op de postoel, ondanks de pijn van het zitten op de harde bril en ondanks de verlammende vermoeidheid door het intens zieke lichaam. Tegen de klippen op bleef ze vasthouden aan het leven, voor haar man, voor haar kinderen. Met een immens grote moed en vastberadenheid. Tot het niet meer ging. Ze overleed met de hand van haar man op haar hart, uiteindelijk in zachte overgave. Hij hielp haar dit te doen.


Haar verhaal is indrukwekkend. Maar ook de prachtige dingen die het hospiceteam voor haar heeft gedaan zijn indrukwekkend. De collega die het geloof in God met haar deelde bracht een kerkgenootschap in de buurt in contact met haar. Ze werd er opgenomen in hun gemeenschap, met liefde en zorgzaamheid. Andere collega’s boden haar steun door hand in hand samen geluiden van zee, vogels, stadsleven en muziek uit haar moederland te luisteren. Iemand haalde haar doodzieke lichaam nog een keer uit bed om te doen waar ze zo naar verlangde: dansen! Uiteindelijk danste ze met haar man… zo ziek en zo gelukkig. Toen haar zoontje niet meer naar zijn zieke moeder kon kijken dook hij onder haar bed en kroop weg. We begrepen zijn gedrag, voelden het verdriet, maar een collega zette dit om in actie: ze nam hem mee de tuin in om een mooie bloem te plukken voor zijn moeder. Met die bloem in zijn handen kon hij nog een moment dichtbij haar zijn, echt in contact. Ik heb bewondering voor de creativiteit en het geduld van de koks die met vertaalapp en met soms onsamenhangende recepten hapjes voor haar maakten waar ze van genoot. Collega’s boden haar troost en veiligheid door aanraking en fysieke nabijheid waar taal niet toereikend was. Met de collega die vier dagen per week haar kamer schoonmaakte bouwde ze een continu contact op, week in week uit. Ze brandden samen een kaarsje in de stiltekamer. Hospitalityvrijwilligers en ontbijtvrijwilligers bereidden eindeloos veel merkwaardige smoothies en omeletten voor haar die ze lang niet altijd meer kon eten maar waar ze wel geluksmomenten door ervoer.


We bouwden samen, vrijwilligers en professionals, een veilig en zorgzaam cordon om dit ontheemde gezin. En samen hebben we onze machteloosheid over hun verdriet in de onzekere situatie in een koud land zonder familie kunnen omzetten in liefdevolle acties en aandacht.


Dat is de kracht van een hospiceteam: de gedeelde zorg van professionals en vrijwilligers. De kunst is dat we elkaar blijven zien in onze unieke bijdragen! 


door hetty omvlee 6 december 2024
Opeens besef ik dat ik een stap heb overgeslagen: Joost is heel jong, maar ook zijn ouders zijn nog jong! Hebben ze ooit een stervensproces meegemaakt?
door hetty omvlee 2 november 2024
De expertisecentra PostCovid: er komen hopelijk heel goede perspectieven voor patiënten! We kunnen alvast beginnen met iets anders... het slechten van de muur van onwetendheid en ontkenning
euthanasie bij uitzichtloos psychisch lijden
door hetty omvlee 27 oktober 2024
Euthanasie bij aanhoudend en onbehandelbaar ernstig psychisch lijden. Dit gebeurt nooit over één nacht ijs, nooit zonder jarenlange behandelingen en gesprekken. Maar als niets helpt, ondanks dat….
door hetty omvlee 11 oktober 2024
Met de blik strak vooruit neemt hij de bocht naar de stervensfase vrij scherp en behoorlijk laat.
door hetty omvlee 6 oktober 2024
ALS en de tranen van Robert. Snelle route van diagnose naar overlijden.
door hetty omvlee 30 augustus 2024
Vrijwilligers in het hospice. Onbetaald want onbetaalbaar!
door hetty omvlee 1 augustus 2024
Soms moet je een risico nemen en uitspreken wat je denkt dat hardop gezegd moet worden maar waarvan je niet zeker weet of het goed is. Ook of juist aan het sterfbed.
door hetty omvlee 1 juli 2024
Tegelijkertijd zoon, dochter, naaste van een patient zijn maar ook professioneel zorgverlener. Dubieuze dubbelrol.
door hetty omvlee 2 mei 2024
Niet iedereen overleed in harmonie met naasten. Oude levenswonden genezen niet automatisch in de nabijheid van de dood...
door hetty omvlee 2 mei 2024
‘Dus die euthanasie gaat niet door? Ze krijgt geen euthanasie?’ Zijn onmacht is voelbaar. ‘Maar hoe lang gaat dit nog duren dan?!’
Meer blogs om te lezen! >
Share by: