Sinds een paar weken weet ze dat ze nog maar heel kort te leven heeft. In het hospice hoopt ze met haar partner Ton even uit die voortrazende trein te stappen. Onderweg willen ze nog een paar mooie herinneringen maken.

Het lukt niet. Herma voelt hoe haar leven elke dag meer betekenis verliest. Ton ziet dat ook. Hij luistert naar haar euthanasiewens en ondanks de snelheid waarin alle veranderingen plaatsvinden steunt hij haar in haar wens. Het hospiceteam heeft gesprekken met Herma. Het ondraaglijk lijden zonder perspectief is invoelbaar voor de arts. Na akkoord van de SCEN-arts zullen ze het euthanasietraject vervolgen.

Plotseling verandert Herma’s situatie. Ze zakt weg en reageert niet meer. We denken dat ze snel gaat overlijden en vertellen Ton wat we zien: ‘de natuur heeft de regie overgenomen. Herma is al aan het sterven. Van euthanasie kan geen sprake meer zijn’. Paniek overrompelt Ton.

‘Maar ze wil euthanasie! Juist omdat ze dít niet wil, zo hulpeloos wegkwijnen in bed!’ Hij is verbijsterd. Er schiet hem een uitweg te binnen. ‘Ik kan toestemming geven! Ik ben gevolmachtigd.’ De arts schudt zijn hoofd. ‘Dat kan niet, voor euthanasie moet ze haar verzoek tot het laatste moment zelf uitspreken’. Ton weet het maar kan het nog niet accepteren. ‘Dus die euthanasie gaat niet door? Ze krijgt geen euthanasie?’ Zijn onmacht is voelbaar. ‘Maar hoe lang gaat dit nog duren dan?!’

‘We denken in uren tot een paar dagen. Waarschijnlijk gaat het sneller dan het euthanasietraject’, antwoordt de arts. Dat dit een geruststelling is en Herma’s natuurlijk overlijden een veel zachter scenario kan zijn dan de euthanasie dringt nog niet tot Ton door. Het is teveel, te snel.

‘Hoe moet ik dit verwerken? Een week geleden sprak ze opeens over euthanasie. Dat was moeilijk maar ik steunde haar. En nu moet ik wéér schakelen, is ze al ‘gewoon’ aan het sterven. Hoe doe ik dit? Hoe stop ik deze trein?’

Ik loop met Ton terug naar Herma. Hij buigt zich over haar heen en bestudeert haar gezicht. Absorbeert haar, ademloos. ‘Och meisje toch…’ Langzaam ontspannen zijn schouders. De ontzetting glijdt van zijn gezicht en verandert in ontroering.

‘Ze ziet er zo rustig uit… geen angst meer…’ Ik knik, opgelucht dat hij het ziet: haar rust. Dat hij het voelt: dat het heel goed is zo.



De trein vertraagt en staat stil, vlak voor het eindpunt. Er is nog tijd..