Groentje op de intensive care
Als een mak schaap loop ik achter mijn ervaren opleider aan over de intensive care. Het zijn mijn eerste dagen als intensive care-verpleegkundige ‘in opleiding’. Ik ben onzeker en ongemakkelijk met mezelf, overal in de weg aan het staan en heel hard aan het proberen te laten zien dat ik het allemaal wel aankan. Ondertussen ben ik één en al bewondering voor al die ervaren collega’s die vol zelfvertrouwen aan de bedden van leven-of-dood staan. Ze weten precies wat ze moeten doen en zijn nergens bang voor. Ondanks alle apparatuur, geluiden en alarmen voel je op de afdeling de rust van de zwoele zomerzondagavond.
De deuren slaan open, een nieuwe patiënt wordt binnengereden. Opeens is er haast, geconcentreerde haast, actie, groot tl-licht aan. Er wordt geroepen: reanimatie! Reanimatie! Om mij heen nemen collega’s doelgericht hun plek aan het bed in en handelen in perfecte efficiëntie. Ze weten wat ze doen, iedereen doet mee. Ik ga achteruit want ik besef heel goed dat ik hier nog niets bij te dragen heb. Dit is intensive care voor ervaren verpleegkundigen. Als een collega een stap opzij doet zie ik de vrouw om wie het gaat: ze is heel mooi en heel jong en heel erg dood aan het gaan. Cardiologen, internisten en anesthesisten stormen binnen en doen wat ze kunnen om haar te redden. Het lukt niet. Ze redt het niet. Haar leven stopt onder al die handen, onder mijn ogen. De verslagenheid is groot bij iedereen en iedereen is stil. Iemand zegt: “28. Ze is nog maar 28”. Ik houd mijn adem in, we staan allemaal naar haar te kijken. Voorzichtig zoek ik een plekje aan het bed en pak de deken aan het voeteneind. Met de bibbers in mijn benen schuif ik de deken over alle kabels en infusen heen omhoog tot onder haar kin. Zo lijkt ze weer een heel klein beetje op wie ze was: een jonge vrouw met een heel mooi gezicht. Buiten kleurt de zomerzondagavondlucht rood en oranje. Achter mij hoor ik een stem: “haar ouders zijn er, wie gaat er met ze praten?”
Een arts maakt zich los van het gezelschap en gaat op weg naar de familie. Voor hem komt nu het moeilijkste pas..
Opeens besef ik dat ik een stap heb overgeslagen: Joost is heel jong, maar ook zijn ouders zijn nog jong! Hebben ze ooit een stervensproces meegemaakt?
Met de blik strak vooruit neemt hij de bocht naar de stervensfase vrij scherp en behoorlijk laat.
Euthanasie bij aanhoudend en onbehandelbaar ernstig psychisch lijden. Dit gebeurt nooit over één nacht ijs, nooit zonder jarenlange behandelingen en gesprekken. Maar als niets helpt, ondanks dat….
'We zijn zo dichtbij de dood geweest. Ik dacht "komt het ooit nog goed?" '
ALS en de tranen van Robert. Snelle route van diagnose naar overlijden.
De expertisecentra PostCovid: er komen hopelijk heel goede perspectieven voor patiënten! We kunnen alvast beginnen met iets anders... het slechten van de muur van onwetendheid en ontkenning
Vrijwilligers in het hospice. Onbetaald want onbetaalbaar!
Soms moet je een risico nemen en uitspreken wat je denkt dat hardop gezegd moet worden maar waarvan je niet zeker weet of het goed is. Ook of juist aan het sterfbed.
Tegelijkertijd zoon, dochter, naaste van een patient zijn maar ook professioneel zorgverlener. Dubieuze dubbelrol.
Ze vluchtte uit haar dictatoriale moederland met uitgezaaide kanker in haar tengere lichaam. Het ‘regime’ in haar land verbood haar de toegang tot behandelingen.