‘Dit is Johan, mijn pa.’ Bart stelt Johan voor aan het hospice. ‘Zorg goed voor hem, ik kan

hem nog niet missen!’

Johan is een vijftiger met een nonchalante kop haar en sprekende ogen. In vuur en vlam

voor het leven maar opgebrand door zijn ziekte. Hij gaat snel achteruit, is uitgeput. De

pijn wordt ondraaglijk. Zijn stem zakt weg. ‘Uitzichtloos zo’, zegt Johan. ‘Ik kan niet

meer.’ Er zijn gesprekken over zijn euthanasiewens, de protocollen worden zorgvuldig gevolgd. Het kost de arts een paar dagen om te voldoen aan de wettelijke eisen voor euthanasie. Johan blijft vastberaden.

Nog één dag. Bart heeft het moeilijk. Terwijl ik zijn pa medicatie geef huilt hij met zijn

hoofd op Johans’ borst: ‘kan je echt niet nog een paar dagen wachten pa?’ Johan legt zijn

hand op Barts’ hoofd. ‘Echt niet Bart, ik kan niet meer.’

Later die dag zit ik alleen bij Johan. Hij fluistert. ‘Was heftig vanmorgen, met Bart.’ Ik knik: ‘ik heb bewondering voor hoe kalm je bleef in zijn verdriet.’ Johan zucht. ‘Wat moet ik anders? Hij heeft er niks aan als ik ook overstuur ben.’ Ik wil reageren maar Johan praat door.

‘Soms voel ik dat mijn geest al wegzweeft uit mij. Ik wil mee maar ik wil ook blijven, vandaag nog, voor Bart.’ Hij pakt mijn arm vast, alsof ik zijn anker ben dat voorkomt dat hij alsnog wegzweeft. ‘Ik wil hem niet in de steek laten. Maar ik kan niet anders. Ik ben zo bang dat hij dat niet begrijpt.’ Dankbaar voor het korte gesprekje dat ik daarnet met Bart had citeer ik hem.

‘Hij begrijpt het Johan. Hij zei: “pa wíl wel leven maar hij kán niet meer. Hij is op”.’ Johan kijkt me aan met de zuivere blik van een mens op de eindstreep van het leven, de snelweg van hart tot hart. Een glimlach glijdt over zijn gezicht. Daar

achteraan tranen en zijn fluisterstem.

‘En toch.. dat is het allermoelijkst... dat ik zie hoeveel verdriet Bart heeft maar dat ik zelf zo gruwelijk gelukkig ben dat ik ga...