’Ik ben niet bang voor de dood maar vandaag staat hij voor de dichte deur!’ Toon lacht. Hij gaat thuis zijn verjaardag vieren, de broers komen hem halen. We verpakken zijn magere lijf in dubbele lagen thermokleding. Met een knipoog zwaait hij af: ‘Prachtige dag toch weer!’

Het is donker als Toon terugkomt in het hospice. Bekaf kruipt hij in bed. ‘Ja hoor, mooie dag’, antwoordt hij op mijn vraag. ‘Doe het licht maar uit, ik ga slapen’.

Een uurtje later belt Toon voor hulp. In de warme gloed van de schemerlamp zie ik dat hij huilt. ‘Ik heb me zo vergist! Ik verheugde me op deze dag. Maar het was verschrikkelijk. Hoe kan dat nou?’

‘Wat is er gebeurd Toon?’

Eigenlijk was er niets gebeurd, op het eerste gezicht. Het huis was versierd, er was de lievelingstaart, heerlijk eten en zijn allerliefsten bij elkaar. Maar onderhuids krampte kille eenzaamheid omhoog.

‘Plotseling zag ik mezelf als toeschouwer bij de verjaardag van Toon van volgend jaar. Ik fantaseerde de gesprekken. ‘Weet je nog? Vorig jaar met Toon erbij… Wat was hij toen al ziek! Hij heeft gelukkig nog een mooie verjaardag gehad…’ Ik zat daar en het was of mijn broers hun herinneringen voor later in scene zetten. Ik voelde me zo gruwelijk eenzaam’.

‘Heb je ze dat verteld Toon’, vraag ik. Toon schudt zijn hoofd.

“Ach nee, het was goed bedoeld’.

Net als Toon had ik dit verjaardagsscenario niet aan zien komen. Een veelbelovende dag werd een confrontatie met eenzaamheid. Er schiet me een definitie van eenzaamheid te binnen: ‘je niet verbonden voelen’. Ik ken de allerliefsten van Toon en als er ergens verbondenheid is….

‘Toon, wat betekenen je broers voor je?’ Verrast kijkt Toon me aan. Hij hangt een moment in gedachten. ‘Alles. Ze betekenen alles voor me. We zijn er voor elkaar, altijd, dik en dun.’ 

‘En wat is nu dan?’

‘Dun’, zucht Toon. ‘Maar laat maar, is goed zo’. Hij knipt het licht uit. ‘Ik ga slapen’.

De avond rolt door naar de nacht. Er wordt aangebeld. De broers. Of ze nog even binnen mogen komen. ‘Toon belde, hij voelt zich zo alleen…’