Over vijf minuten begint mijn eerste dienst op de onbekende intensive care en ik heb nog steeds geen uniform gevonden! Iedereen loopt hier al rond in een schone witte jas en broek maar waar hebben ze die dingen vandaan in vredesnaam? Ik open deuren, klop op loketten, klamp collega’s aan maar niemand reageert. Een verpleegkundige roept me na: “dat hoor je gewoon te weten als je hier wilt werken!” 

Ik zoek verder, nog twee minuten tot de dienst begint. Ik ga te laat komen op mijn eerste dag. Ergens in de gang staat een rek met wat witte kleding. Ik graai er snel iets wits vanaf wat lijkt op een uniform en haast me naar de afdeling. Ik heb geen idee waar ik me moet omkleden dus ik schiet een toilet in en jaag me in het witte spul. Mijn kleding prop ik in mijn tas. 

Ik ben nog net op tijd om achter de collega’s aan de zaal op te lopen. Quasi relaxed loop ik naar het bed van ‘mijn patiënt’ en open zijn dossier om me in te lezen. Twee artsen komen naar me toe voor de ‘visite’ aan het bed. Ik glimlach naar ze, geef ze een hand… en realiseer me dat ik nog geen broek aan heb… Ik sta in mijn onderbroek op de IC. En het is niet mijn mooiste.

Elke keer als ik op een onbekende IC aan het werk ga mis ik een essentieel onderdeel van de verpleegkundige uitrusting. En elke keer kom ik er pas achter als het te laat is. Vorige week was ik sokken en schoenen vergeten en liep ik op blote voeten de zaal op. En ik heb ook wel zonder BH rondgelopen. De afgelopen tijd mis ik wel een heel essentieel onderdeel: de kennis over ‘intensive care anno 2020’. Een zorgmanager riep me bij zich: “nu kan het echt niet meer Hetty, nu functioneer je echt niet meer”. 

Mijn Post intensive care synDROMEN zijn een stuk onschuldiger dan de syndromen van de patienten die een intensive care verblijf hebben doorgemaakt. Mijn synDROMEN brengen mij terug naar een fantastische tijd als IC verpleegkundige, waarnaar ik nog steeds een beetje heimwee heb. De syndromen van de ex-patiënten en hun familieleden zijn ernstig en verminderen soms definitief de kwaliteit van leven. Mensen hebben problemen met het geheugen, het concentreren, met multitasking, hun werk goed doen. Ze houden angstklachten, zijn depressief of moeten leven met een posttraumatische stressstoornis. Het spierverval en de zenuwschade kunnen zo groot zijn dat er maandenlang gerevalideerd moet worden. Sommige klachten gaan nooit over. En sommige klachten manifesteren zich pas jaren later, als het accent van de revalidatie verschuift van het fysieke naar het cognitieve of psychische domein.

Als we als zorgverleners afspreken dat we meer alert zijn op signalen van het post intensive care syndroom en als werkgevers dat we meer begrip hebben voor mensen met dit syndroom, dan wil ik daarvoor graag in een oude onderbroek en zonder BH lastig gevallen worden door mijn eigen post intensive care synDROMEN!