Geen aanleiding, geen aankondiging, geen waarschuwing en geen halt. Het is er zomaar, bam! Uit de lucht gevallen en over mij heen gegleden. Van kruin tot tenen zit ik er in. Van huid tot diep in het binnenste van mijn maag. De herinnering aan ma en haar dementie. Haar roemloze einde in een aangepaste rolstoel in de huiskamer van een zorgcentrum. Het servet op de borst maar haar verzet tegen eten. Het fleurige roze vest met die trieste verloren ogen daarboven. Ze huilt of ze is boos. Als ze daar tussendoor even in slaap valt is iedereen opgelucht. Even weet ze van niets, is ze bevrijd van zichzelf. Een paar minuten is ze zich niet bewust van haar ontreddering en haar eenzaamheid. Ik kijk naar haar en houd mijn adem in, gespannen wachtend op haar wakker worden maar hopend dat dat nog heel lang duurt. Mijn ma, mijn lieve ma. Wat is er over van haar? Van haar aandacht en betrokkenheid bij ons? Wat zie ik nog als ik naar haar kijk? Haar kleine hoofd met het dunne grijze haar zakt steeds verder naar voren. Slaap maar ma, blijf maar onbewust. Word maar niet meer wakker ma, je hebt geen uitzicht meer op geluk, geen hoop meer op tevredenheid of een basisniveau van veiligheid en geborgenheid. Je bent zo alleen tussen anderen. Zo opgesloten in je eigen donkere zelf waar je niet meer uit kan komen. Op een plek waar verdriet, angst, onrust en vervreemding je enige gezelschap zijn. Ik kan je nauwelijks nog bereiken. Ons contact duurt precies zo lang als de eerste begroeting duurt. Even is er de blijheid en opluchting dat je een bekend gezicht ziet. Je handen die mijn handen pakken. Even ben je lieve ma met je mooie bruine ogen. We kijken elkaar aan en zijn allebei blij dat we elkaar vastpakken. De korte valse belofte van een gezellige dag samen.